Nakaupo s’ya sa lamaseng pandalawahan.
Nakatitig sa kawalan lampas sa bakanteng upuan sa kanyang harapan.
Hindi ginagalaw ang pagkaing nasa plato.
Lumamig na ang kaninang mainit na kape sa puswelo.
Walang kislap sa kanyang mga mata.
Walang makikitang emosyon kundi mapanglaw na luha.
Magkasalikop ang mga kamay sa kanyang baba.
Tila ang pag-iisip ay sadyang malalim at mahaba.
May kung anong pakiramdam ang namumuo sa dibdib,
Habang ang mga gunita ay naguunahan sa kanyang isip.
Hindi nya alam kung hanggang kailan sa’ya ganito.
Agad syang tumayo at nagtungo sa pinto,
Sabay bulong na; ” Kailangan kong hanapin ang sarili ko.”
Libreta ni Kuya 